Alleen op de wereld by Tiny Fisscher

bling bling - Dubai

15 juni

bling bling - Dubai

In Dubai word ik nog bijna ontvoerd door een Saoudi Arabische oliesjeik die nog een vijfde vrouw zoekt. Het wordt verdacht als hij zijn jaarsalaris met me wil delen en ik ruil zijn gezelschap in voor de kudde meisjes in de Wc’s die de tien vierkante centimeter gezicht die achter hun sluiers bloot blijft met veel zorg en camouflagestift bewerken. Even later paradeer ik over de catwalk die vliegveld heet met als publiek de slapende Indiërs, Afrikanen, Filippijnen die over onder en naast de stoelen gevouwen liggen en schaapachtig de voorbijgangers aangapen. Bling bling voert hier de boventoon, tussen levensgrote plastic palmbomen schitteren boutiekjes met belastingvrije verlokkingen. Tussen al die nationaliteiten besluit ik mijn euro centrische wereldbeeld maar weer af te schudden en maak ik me op om de wereld van airconditioning te verruilen voor het echte buitenland straks, als ik in Dar ben.

afscheid

6 januari

afscheid

soms weet ik niet of de tijd heeft gevlogen of voorbij is gekropen. Als ik aan de keren denk dat ik het liefst gisteren nog in het vliegtuig terug was gestapt om nooit meer terug te komen, dan ben ik eigenlijk al weer vergeten waar ik zo verdrietig om was. Zou het echt zo erg zijn geweest? Minstens even vaak heb ik ervan gedroomd om ergens een huisje te vinden en een heerlijk leven te hebben in de zon, tussen de vriendelijke langzame mensen met een stel hechte vrienden hier in de stad en genoeg kansen op een superbaan.

De rode draad door mijn verblijf was mijn uitwisselingsproject, Access to One World. Als dat er niet was geweest had ik nooit zo doorgezet. Dan was ik niet vier keer naar de gemeente terug gegaan om te vragen of ze al een antwoord op mijn brief hadden, tot ik de vierde keer een draft meekreeg van de officer in charge en twee vellejes briefpapier en even later zelf het antwoord op mijn eigen brief zat te typen. Vervolgens verdween die brief ergens tussen de megastapels op het bureau van de officer of sports - een enorme man, nauwelijks sterk genoeg om zijn eigen torso te dragen. Maar ik had mijn toestemming...

Enzovoorts enzovoorts. Ik heb eindeloos in de zon gelopen, dromend ooit een grote NGO te worden, zo eentje met dikke witte 4 Wheel Drive auto's die er zoveel door de stad rijden, eentje met een chaffeur en een assistent - maar ondertussen mijn hoofd verbrandend en half doof wordend van de mannen op straat die met met willen praten / trouwen / seksen / of op zn minst sms'en en anders gewoon willen lachen om een blanke die Swahili spreekt maar op een gegeven moment toch ook moet zeggen: sikuelewi (ik begrijp je niet)

Overal waar ik mijn blanke hoofd om de hoek steek willen mensen meeprofiteren. Van de taxichauffeur die vraagt of er geen baantje voor hem bij is in dat project van me tot de curator van het museum die botweg de prijs voor traditionele dans verdriedubbelde en dat vervolgens nog verdedigde ook. Daarnaast heb ik dikke vrienden gemaakt met iedereen waar ik mee werk, vooral de jongeren. Ik heb ze allemaal thuis opgezocht, in alle uithoeken van de stad ben ik geweest om hun stulpjes te inspecteren, beleefd te doen met hun ouders en veel te veel te eten. En allemaal willen ze naar Nederland, hun dromen verschillen niet zoveel van die van Nederlandse jongeren die naar Afrika willen.

Omdat er hier geen cultuur is van je werk goed doen, of op tijd, moet je alles wat je uitbesteed drie dubbel checken. Helemaal niet erg, als je er eenmaal in getrained bent. Iedere dag tegen de kleermaker schelden, iedere dag in de bus om te zien of je workpermit al uitgegeven is, iedere keer een artikel van een professionele journalist editen tot het engels wordt. Tot je de goede mensen om je heen verzameld en alles eindelijk een beetje meer vanzelf gaat. En dan verschijnt op een dag de foto van je naaste collega in de krant: deze man is er met geld van ons bedrijf van door gegaan! Dan begint alles weer van voor af aan.

De blog is niet groot genoeg om alle tegenslagen, tranen en zweetdruppeltjes te herbergen. Alle verslagen die overnieuw moesten, alle diskettes die kwijt raakten, computers die het opgaven en de honderden euro's die ik mijn telefoon heb gevoerd. Uiteindelijk kom ik iedere morgen zonder veel mopperen en vol wilskracht om half zes uit mijn bed en is er maar een ding echt belangrijk: werken. Mn project afmaken, collega's zien en samen lachen, lunchen, mopperen op de baas. En al die andere dingen maken me alleen mjanja (slim) veel slimmer dan ik in Nederland ooit nodig hoop te hebben.

15 Januari ben ik weer terug.

lief en leed

28 november

lief en leed

deze keer vanuit Mbeya, een klein stadje in het zuiden des landes waar ik al wel vaker ben neergestreken als de zon me te fel werd en het stof niet meer af te wassen leek. Volgens mij zijn vele missionarissen me voor gegaan, het stikt hier van de kerken en Christelijkheid tussen de bomen en bergen. Bijna iedereen hier heeft dan ook zo'n vroom vriendelijk gezicht en gisteren was er van 's ochtends vroeg tot 's avonds door de hele stad gospel te horen. Haleluja! Zondag.

Ik werd een beetje wanhopig van mijn werk in Dar es Salaam, vandaar een paar dagen bij een vriendje ver weg van alles, met hopelijk genoeg inspiratie voor een strak businessplan, zodat als ik terugkom, ik weer met frisse moed de zee van onduidelijkheden induik. Ik snap niet wat ik aan mijn cultuurstudie heb als het in mijn wereld van vandaag vooral om zakelijk denken en handelen gaat. Waarom leert niemand me om een project uit de grond te hameren in een ontwikkelend land en om door loze beloftes heen te prikken, om donors te vinden, voorstellen te schrijven die voor iedereen aantrekkelijk zijn... De cultuur krijg je vanzelf wel door.

Mijn vriend hier, Seth, is samen met een andere jongen een computer skills training centre begonnen waar je ook Engelse les kunt krijgen. De ruimte en computers huren ze tegen commissie van een krantenredactie die ze niet gebruikt, reclame gaat van mond op mond en met flyers en in de drie weken dat ze nu bezig zijn hebben ze al veel meer studenten dan er eigenlijk in het kantoortje kunnen. Van morgen tot avond is het een komen en gaan van mensen, heel levendig en gezellig. Zelfs de journalisten studeren er Engels. Ik vind het geweldig wat je in drie weken met nul shilling startkapitaal kunt bereiken als je maar de goede mensen kent en genoeg enthousiast bent om de hele dag tegen iedereen over je werk te praten.

Seth is al vier jaar een van mijn beste vrienden hier. We hebben samen gereisd en gewoond, lief en leed gedeeld en vaak genoeg heb ik hem moeten overtuigen dat ik echt een verschrikkelijk vriendinnetje zou zijn. Nu ineens komen er allemaal geheimen boven water. Over zijn moeder en zussen die hier ook wonen maar die hij voor me verzweeg omdat zijn moeder niet van blanken houdt. Over de keer dat ik hem mijn stufi van een hele maand stuurde omdat hij een medisch probleem had en er toch eigenlijk iets anders aan de hand was.

Communiceren hier betekent onder andere geheimen bewaren, leugens, zowel zwarte als witte, lange en mooie verhalen waaraan vanalles ontbreekt en is toegevoegd. Optimisme aan de oppervlakte, honderd en een problemen op de bodem. Veel mensen hebben me verteld dat ze zich niet goed kunnen uitdrukken als het op persoonlijke onderwerpen aan komt en mijn ervaring kan dat alleen bevestigen. Ik houd de meeste dingen zelf ook geheim, en het heeft een bepaalde schoonheid moet ik zeggen. Ik ben dan ook niet teleurgesteld of boos over Seths eerdere schroom, eerder gelukkig dat ik nu meer van de waarheid weet.

En er is niets veranderd, behalve dat hij nu wat meer geld heeft en alles voor me betaald.. We zijn nog steeds beste vrienden, we delen ook nu lief en leed, alleen zijn er een paar onderwerpen bij gekomen waar ik eerst niets van wist.

Als iemand roept dat ie graag een 'andere cultuur' wilt leren kennen denk ik altijd aan dit soort dingen, niet aan traditionele dansen en kleren, of de manier waarop ze hier bijvoorbeeld sprinkhanen eten (brrrr)  dat is maar de uiterlijke kant.