afscheid

6 januari

afscheid

soms weet ik niet of de tijd heeft gevlogen of voorbij is gekropen. Als ik aan de keren denk dat ik het liefst gisteren nog in het vliegtuig terug was gestapt om nooit meer terug te komen, dan ben ik eigenlijk al weer vergeten waar ik zo verdrietig om was. Zou het echt zo erg zijn geweest? Minstens even vaak heb ik ervan gedroomd om ergens een huisje te vinden en een heerlijk leven te hebben in de zon, tussen de vriendelijke langzame mensen met een stel hechte vrienden hier in de stad en genoeg kansen op een superbaan.

De rode draad door mijn verblijf was mijn uitwisselingsproject, Access to One World. Als dat er niet was geweest had ik nooit zo doorgezet. Dan was ik niet vier keer naar de gemeente terug gegaan om te vragen of ze al een antwoord op mijn brief hadden, tot ik de vierde keer een draft meekreeg van de officer in charge en twee vellejes briefpapier en even later zelf het antwoord op mijn eigen brief zat te typen. Vervolgens verdween die brief ergens tussen de megastapels op het bureau van de officer of sports - een enorme man, nauwelijks sterk genoeg om zijn eigen torso te dragen. Maar ik had mijn toestemming...

Enzovoorts enzovoorts. Ik heb eindeloos in de zon gelopen, dromend ooit een grote NGO te worden, zo eentje met dikke witte 4 Wheel Drive auto's die er zoveel door de stad rijden, eentje met een chaffeur en een assistent - maar ondertussen mijn hoofd verbrandend en half doof wordend van de mannen op straat die met met willen praten / trouwen / seksen / of op zn minst sms'en en anders gewoon willen lachen om een blanke die Swahili spreekt maar op een gegeven moment toch ook moet zeggen: sikuelewi (ik begrijp je niet)

Overal waar ik mijn blanke hoofd om de hoek steek willen mensen meeprofiteren. Van de taxichauffeur die vraagt of er geen baantje voor hem bij is in dat project van me tot de curator van het museum die botweg de prijs voor traditionele dans verdriedubbelde en dat vervolgens nog verdedigde ook. Daarnaast heb ik dikke vrienden gemaakt met iedereen waar ik mee werk, vooral de jongeren. Ik heb ze allemaal thuis opgezocht, in alle uithoeken van de stad ben ik geweest om hun stulpjes te inspecteren, beleefd te doen met hun ouders en veel te veel te eten. En allemaal willen ze naar Nederland, hun dromen verschillen niet zoveel van die van Nederlandse jongeren die naar Afrika willen.

Omdat er hier geen cultuur is van je werk goed doen, of op tijd, moet je alles wat je uitbesteed drie dubbel checken. Helemaal niet erg, als je er eenmaal in getrained bent. Iedere dag tegen de kleermaker schelden, iedere dag in de bus om te zien of je workpermit al uitgegeven is, iedere keer een artikel van een professionele journalist editen tot het engels wordt. Tot je de goede mensen om je heen verzameld en alles eindelijk een beetje meer vanzelf gaat. En dan verschijnt op een dag de foto van je naaste collega in de krant: deze man is er met geld van ons bedrijf van door gegaan! Dan begint alles weer van voor af aan.

De blog is niet groot genoeg om alle tegenslagen, tranen en zweetdruppeltjes te herbergen. Alle verslagen die overnieuw moesten, alle diskettes die kwijt raakten, computers die het opgaven en de honderden euro's die ik mijn telefoon heb gevoerd. Uiteindelijk kom ik iedere morgen zonder veel mopperen en vol wilskracht om half zes uit mijn bed en is er maar een ding echt belangrijk: werken. Mn project afmaken, collega's zien en samen lachen, lunchen, mopperen op de baas. En al die andere dingen maken me alleen mjanja (slim) veel slimmer dan ik in Nederland ooit nodig hoop te hebben.

15 Januari ben ik weer terug.

artikel met commentaar van editor

24 oktober

artikel met commentaar van editor

Comments: It is a brilliant piece of work Easy to read and understand Focused on the point you are discussing Reasonable length Shows you understand well the issue you are discussing However, avoid acronyms if you cannot qualify them, i.e. UNHCR, WFP… (of course many people may know them but not all) Keep it up! 

UNHCR determined to support efforts on refugees’ security ……………………………………………………………………………………………… UNHCR has been in the frontline to repatriate refugees to Burundi. During an interview with Daily Times, UNHCR's representative in Tanzania, MR CHRYSANTUS ACHE, explains the role of UNHCR and the challenges it faces in the process of fulfilling its mandate. Correspondent SELMA STEENHUISEN reports further on this. Excerpts: ……………………………………………………………………………………………… IN Tanzania, UNHCR works in collaboration with the World Food Programme (WFP) and UNICEF to manage a total number of 378,957 refugees who are currently hosted in the camps in the north-west regions of Tanzania. Since the 1950s, when political unrest started in Burundi and the Democratic Republic of Congo (DRC), victims of violence and war have been fleeing to Tanzania in search of protection. Fleeing to one of the poorest and most densely populated parts of the country, refugees often experience insecurity and desolation upon their arrival. UNHCR was founded in 1950 and mandated to lead and coordinate international action to protect refugees and resolve refugee problems worldwide and safeguard the rights and well being of refugees. This is exactly what UNHCR does in Tanzania. It is involved in 14 different camps and, in co-operation with WFP and UNICEF, UNHCR serves refugees and enables them to live a normal life as well as repatriate them should the situation in their country of origin settles again. 

The year 2004, was coloured by two events. One was a positive outcome of the elections in Burundi that caused a major increase in the number of voluntary repatriates. The number rose from 2,006 in April this year to 13,746 last August. When asked whether he could foretell the day all the camps would be closed, Mr Ache replied that since the region of the Great Lakes has been violent for too long, it was too early to expect that. “UNHCR is here to stay,” he stressed. “However, it is an emergency organization, not a development agency like the other UN agencies,” he said. The second event was less positive. Due to lack of funds, WFP was not able to provide the refugees with the minimum food provision. Instead of the 2000 kcal a day, people had to survive on as little as 1399 kcal. 

Recently, after a call for donations, the UN agencies have been able to increase this to 86 per cent of the approved ration level. Refugees are not allowed to work or leave the camp for security reasons, for they fully depend on the support of the UN agencies for their living. Only few have the chance to work as gardeners or sungasunga (guard) at the camps and earn a small income from that. Because of the backwardness of the region, UNHCR goes beyond its mandate and builds schools and hospitals for both locals and refugees. Mr. Ache's efforts are geared towards the refugees’ adequate protection. One way of protecting them is through high security and not allowing different nationalities in the camps. Another type of protection is to make sure that human rights are respected and people have a chance to engage in different activities, go to school, and live a normal family life. 

Although the UN has been widely criticized, Mr Ache asserts there is no justification to stop supporting refugees to live with dignity. As globalisation takes momentum there is a need for an international body to control and interact in international affairs, he says. Co-operation between different agencies offers a possibility of reaching out to vulnerable groups of our society and relieve their problems. He, therefore, laid more emphasis on reforms and believed the world summit had given enough content for dialogue to take the UN into the future.

zeven weken

26 september

zeven weken

zeven weken geleden liep ik te stressen in mijn kamertje in Amsterdam, nu zit ik om half zeven 's ochtends moed bij elkaar te rapen om te beginnen met werken. Maandag... Waarom duurt weekend geen drie dagen, dan kon je drie keer gaan zwemmen 's ochtends in de zee, en drie keer uitgaan en drie keer lui films kijken en bij vrienden langsgaan. Nu ik niet meer net begonnen ben met werken is het niet iedere dag even rooskleurig. De tantes van de UN gaan regelmatig op hun strepen staan en roepen dat ze geen geld hebben om te adverteren of geen zin om moeite te doen voor iets waar ze de baat niet van inzien. Doe maar lekker zelf, zeggen ze dan. En omdat mijn baas met zwangerochtendmisselijkheidsverschijnselen de hele week thuis bleef ging ik maar andere dingen doen. Artikelen schrijven over oude mensen in Tanzania en de NGO's die hen helpen. Over de opening van een tentoonstelling van kunst gemaakt door vluchtelingen uit Burundi en Congo (the DEMOCRATIC Republic of...). Maar tussendoor probeerde ik toch nog gedaan te krijgen wat ik wilde en was vrijdag zo gefrustreerd dat het goed was dat het vrijdag was. Zaterdag heb ik vijf zonden begaan. Eerst heb ik gelogen over waar ik heen ging, toen ben ik met knapste vriend ertussen uit geknepen en hebben we in een barretje sigaretten gerookt (bijna doodzonde voor meisjes hier) sterke drank gedronken, gekookt varkensvlees gegeten (lekker vegetarisch maar HET favoriete eten van iedere Tanzaniaan dus ik kon er niet omheen het een keer te proberen) en toen in het kamertje van zijn vriend de liefde bedreven. De rest van het weekend bleef er een ondeugende twinkel in mijn ogen, hoe engelachtig ik ook probeerde te kijken. Als iemand erachter komt moet ik zonder twijfel op het matje komen voor een preek dus sshhht! (niet dat het hier een soort moslimenclave is waar niks mag, maar de omstandigheden, de jongen in kwestie, de leugens... dat kan net niet) ok, dat was mijn spannende leventje voor nu, het is heet heter heetst aan het worden en iedereen wordt met de dag een paar tinten donkerder, mijn rug met de keer dat ik ga zwemmen roder en pijnlijker. Nog nooit zo'n lange zomer gehad.

eindelijk die bruiloft en meer

lieve allemaal, de dagen tikken maar door, alles en iedereen raast voorbij en ik zou haast vergeten iets te bloggen. Eerst maar een paar hoogtepunten uit de bruiloft die afgelopen week bij ons thuis werd gehouden. Al weken van te voren waren er vergaderingen, werden plannen uitgewerkt en liepen de klusjesmannen in en uit om alles op tijd klaar te hebben. Rosie, de bruid, is van de Chagga stam en het meest kenmerkende aan alle Mchagga is dat ze het nooit eens kunnen worden en altijd overal op willen afdingen. Ze trouwde met Sule, een islamitische man (die al getrouwd was) en alles zou min of meer traditioneel islamtisch gedaan worden. Gek soort pudding in de koelkast, rok tot je enkels en rieten matten op de grond voor de Madras. De moeilijkste beslissing was zonder twijfel hoeveel bier en champagne er ingekocht zou worden, want moslim of geen moslim, iedereen houdt wel van een glaasje en liefst heel veel glaasjes goud vocht.

Vrijdag was de echte ceremonie. Heel kort en krachtig en ik zag er niks van, alle grote dikke opgesmukte tantes stonden ervoor. Na de officiele bruiloft was het vrouwentijd en konden we allemaal kijken hoe een voor een alle cadeaus - meest hele dure omslagdoeken - werden geshowt door een nichtje met heeeele soepele heupen en heeeeele dikke billen. Als allerlaatste kwam een set lakens die op de grond werden gelegd waarna een ander meisje ertussen kroop en voor de zekerheid nog even voordeed wat je tussen lakens allemaal kunt uitspoken. Iedereen de hiervoor nog niet overtuigd was wist het nu zeker: dit is lachen, zo'n bruiloft!

Zaterdag moest alles nog meer gedecoreerd tot het 's avonds piekfijn uitzag en de batterijen van mn camera leeg bleken... Overal in de tuin stonden tafels en in de bomen hingen lampjes, alle stoelen hadden een omslagdoek en op duizenden ballonen stond: Gefeliciteerd!

Er was heel veel champagne en heel veel eten en heel veel in een kringetje dansen (de kijk-mij-eens-mooie-billen-hebben dans waar ik me nooit helemaal thuis voel). Het meest levendig was de tafel met de huismeisjes, tuinjongens en klusjesmannen, allemaal levenslang aan onze familie gebonden en haast zoons en dochters. Toen King (17) zijn eerste biertje bestelde riepen drie mensen: we mtoto! (jij kindje!) Toen Gerard zijn tiende biertje achter de kiezen had viel er niks meer te roepen. Buiten het hek werden oude vetes uitgevochten en om drie uur 's ochtends hing alles en iedereen lamlazarus in een stoel met de laatste restjes Konyagi. Imma en Janeth dansten een laatste show off dans, half afgekeken van Pulp Fiction, half zelfbedacht en Aga hield al te dronken meisjes stevig vast zodat ze niet weg konden lopen.

Tijd voor een gedeeld stiekem sigaretje en tijd om de huissleutels kwijt te raken voordat ik als een van de laatsten richting bed ging. Man o man.

Janeth is al weer een poosje zwanger, met alle bijverschijnselen van dien. De koelkast staat vol met vreemde drankjes en 'gezond' eten en ineens verschijnt er vlees in onze vegetarische keuken. Zwanger zijn komt blijkbaar ook met een humeurtje en als je niet beter wist zou je denken dat je grondig iets verkeerd doet. Ineens loopt ze op platte schoenen en moet ze de stoelleuning vastgrijpen voordat ze zuchtend gaat zitten. Iedere drie minuten moet ze in een flesje spugen omdat steeds haar mond volloopt met speeksel. Dada staat om vijf uur op om haar ontbijt te maken, het lijkt wel hollebollegijsland hier. Mij niet gezien, zo'n baby in mn buik als je dat er allemaal voor over moet hebben! Maar Janeth zegt dat ze alweer vergeten is hoe het de vorige keer was, God is genadig, hij maakt dat je pijn en leed vergeet. Wel leuk, als er volgend jaar nog een mensje bij is gekomen, als ie maar niet zo destructief is als Stacey, twee Staceys is teveel van het goede. Zelfs met zes mensen om op haar te letten slaagt ze er nog in om alles overhoop te halen. Alleen dada is zo geniaal om altijd te weten waar je spullen nu weer zijn gebleven. Haarborstel? Beneden op de veranda, telefoon? Achter je bed. Schoenen? Kijk eens op de gang.

Deze keer ga ik niet over werk schrijven. Full time werken in mijn leven betekent niet van negen tot vijf maar blijkbaar 24/7 en vandaag heb ik er een beetje genoeg van. Ik moet en dingen voor de krant doen, en voor mn vrijwilligersproject en voor mn Kiswahililes en ik heb hard een vakantie nodig om ook nog een sociaal leven te hebben. Vrijdag is Nyerere dag en als het goed is vrij. Moet ik alleen mijn afspraak met de opperdirecteur van UN in Tanzania verzetten, nadat hij hem al drie keer heeft verzet...

Het is trouwens Ramadan (voor de onoplettenden onder jullie), en dat betekent veel ongelukken op straat met mensen die van de honger even de richtingaanwijzer vergaten, lekker eten als je het geluk hebt aan een islamitische tafel aan te schuiven en veel grapjes over hoe moeilijk het wel niet is. Ben blij de Christelijke kant te hebben gekozen toen ik geboren werd. Maar het eten is werkelijk waar lekker. Ooit spagetti in veel olie gebakken, kop suiker erbij gegooid en dan pas water erbij om te laten koken? Niet vergeten een keer te proberen. Of maispap met zwarte peper, limoen en suiker. Hmmm. Je hoeft alleen even te wachten tot half zeven als de zon onder gaat, wat een geluk dat we niet op de poolcirkel wonen.

Hakuna Matata

13 september

Hakuna Matata

(Donderdag) zit ik in het duurste internetcafe is zelfs hier geen verbinding. Tot de lampjes weer knipperen rechtsonderin mijn beeldscherm type ik maar wat in WordPad. Leer je computer kennen. Soms denk ik zelfs dat ze het persoonlijk bedoelen als er weer eens net als je het hard nodig hebt geen internet is. Ik val haast in slaap boven mijn toetsenbord. Gisteren kwam Aga (Imma's broer) na vijf jaar studeren in de US eindelijk thuis en was het groot feest de hele middag en avond. En vanochtend even groot feest om om vijf uur de moskee te horen zingen: opstaan! bidden! Haleluja... Vandaag hebben we de halve dag melig gedaan op kantoor, om elf uur gingen we na een vergadering pizza eten en later een beetje interessant naar ons bureau staren voor het geval de baas om de hoek keek. 

Ik heb met een heleboel communication officers van UN agencies genetwerkt de afgelopen week, voor sommige was ik heel zenuwachtig, zoals vanochtend voor de IMF. Ik had de hele website gelezen en nog voelde ik me een dummie. Ergens halverwege Oktober is UN week en onze krant wil dat daar extra aandacht aan besteden. Dat is een van mijn projecten nu. Er moeten zoveel mogelijk advertenties komen want dat levert geld op. En ik heb totaal de ballen verstand van zakelijk denken dus als je goed luistert hoor je in Nederland mijn hersens nog kraken. Maar al die oude taarten van Unicef en Unesco vinden me wel aandoenlijk geloof ik want ze helpen me aan alle kanten. 

Eindelijk heb ik ook echt Swahili les met subjunctief en negatief verleden tijd en wat heb je nog meer. Ik kan nu van die zinnen construeren als: wanneer ik kom zullen zij voor hem koken. Je moet wel geduld met me hebben, iedere zin duurt wel een paar seconden. En als ik thuis kom van les begint iedereen tegen me te ratelen om te kijken of ik het nu wel begrijp, dat is minder ;) Bovendien is iedereen van mening dat als ze met me praten ik hen ook wel 5 euro per uur kan betalen, zijn zij tenslotte niet ook mijn leraren? Ik moet eens opzoeken wat grapjas in het Kiswahili is. Al mn collega's steken graag de draak met me, sinds vandaag heet ik mtoto (babe), great... 

(Dinsdag) Ik ben weer uitgerust! Voor de insiders, ik heb Imma's fiets gerepareerd, en vul daarmee de schaarse vrije uurtjes. Heen en weer naar de stad, om eindelijk de wegen te leren kennen. Ondertussen ken ik alle kuilen en afslagen en kennen alle mensen die hun dagen langs de weg slijten mijn verschijning. Een blanke vrouw op een fiets, dat is me nogal wat. Alle andere fietsers zijn jongens die in de laagste versnelling stoer voorbij 'paraderen' als je dat zo kunt zeggen. Begin oktober ga ik een weekend fietsen dus ik moet een beetje trainen, in deze hitte is 20 km zonder water een hel, zoveel weet ik er al vanaf. 

De foto van die knappe dames die je ziet stond een tijdje geleden op de achterkant van onze krant. Het zijn meisjes die in aanmerking willen komen om de 13e vrouw van de koning van Swaziland te worden. Die man heeft het goed bekeken he? Er is hier zo'n heerlijke cultuur om er perfect uit te willen zien voor feestjes. Iedereen die me in een goudrode galajurk en hoge hakken wil zien kan zich richting Dar es Salaam begeven op een vrijdagavond. Op zaterdag heb ik nog pijn in mn kuiten, haha. Peace Out

kazi! (werk)

03 september

kazi! (werk)

 Gisteren om twaalf uur vroeg imma verbaasd waar ik zo'n rood hoofd van had? Telefoneren! De hele ochtend had ik alle directeuren en hun secretaresses van UN offices en NGO's hier in Dar es Salaam aan de telefoon gehad om afspraken te maken. Het is mijn taak om ze achterna te zitten zodat ze informatie leveren voor artikelen en het liefst ook nog advertenties voor hun 'events'. De visie van de krant waar ik werk is om Tanzania te ontwikkelen tot een modern zelfstandig land. Buitenlandse hulp maakt 60% van het BNP uit en niemand die precies weet waar dat geld vandaan komt, waar het heen gaat en wie daarover beslist. Dus willen we ons publiek informeren over die landen, hun instituten hier en hun activiteiten en bovendien bemiddelen tussen de overheid, NGO's en locale initiatieven. Maandag heb ik eerst een afspraak met ILO, International Labour Organisation, twee uur later met UNICEF en om half vier met UNESCO. Niet slecht he?

Dar es Salaam 'city'

Zo heeft iedereen binnen Business Times Ltd een eigen niche waarbinnen hij de hem toegewezen sector tracht te ondersteunen en adviseren. Vaak hebben we een of twee pagina's die over een bepaald bedrijf gaan of over een land of organisatie of initiatief. Zoiets is natuurlijk erg goed voor de naamsbekendheid en reputatie van de betrokkene. Vrijdag is bijvoorbeeld International Literacy Day, daarom heb ik een afspraak met UNESCO, zij geven mij informatie, ik geef het aan een journalist die er een verhaal over schrijft, dat geef ik weer aan de Chief Editor en die geeft het weer aan de Sub Editor. Dan gaat het naar een kamertje vol Apples waar mensen het een plekje in de krant geven en de volgende ochtend ligt de krant op ons bureau. Soms is de printkwaliteit heel slecht en staan alle managers boos op de gang te gebaren en te roepen dat het zo niet kan. Soms is het 'Europees'  en is degenen die het artikel of advertentie heeft binnengehaald heel gelukkig. Vervolgens stuur je een kopie naar degene die de informatie heeft verstrekt en volgende week bel ik weer, om te vragen of er iets nieuws te melden is?

Ben pas twee dagen bezig maar so far so good. Ik ben heel benieuwd om al die mensen te ontmoeten en een inside indruk te krijgen van het diplomatieke wereldje. Het is een hele uitdaging om iets gedaan te krijgen, tijd werkt onveranderbaar tegen en hetzelfde geldt voor de werkhouding van de meeste mensen. Maar na drie weken niet zo heel veel doen ben ik er klaar voor.