Mzungu taking a daladala

Being one of Dar’s many citizens without private transport I commute to work with buses. Rush hour always gives a special feeling. The more you are in a hurry to get somewhere, the slower the bus. The more eager you are for a seat to relax your tired legs, the more likely that you will bend until your bus stop. Hardly a day goes by without some sort of adventure that takes place.

M/Tongani – Kawe. As I get on the conductor is already in the middle of his performance. As a real comedian he has made his stage, the passengers his audience. People tease him that he won’t know how to talk to a Mzungu? I know how to talk to a Mzungu, I’m not scared of them. Wazungu talk like animals you know. “WHOOff” like dogs. And you know what they say? Nani? “WHOOff” I know how to talk to a mzungu.

Mwenge – Posta. We were only few passengers on the bus yet, expecting to pick up more as we head towards town. Suddenly someone gets in so enormous that he can hardly get through the door. He takes a seat in front of me, and his huge body squeezes his neighbor into the side of the bus. The latter holds his breath, and presses his unhappy face against the window. Everyone in the bus chuckles quietly until our enormous friend starts making calls. He is as loud as he is big and we all take part in how he gets angry, angrier, and angriest. At last he drops off, still shouting in his phone, wriggling through the door. His neighbor takes a deep breath and everyone in the bus laughs out loud now.

Fishes in a bucket

Discussing Poverty - 5

A group of South African engineers hangs out. They sit in the lounge, smoking and drinking. They have asked the waiter to look out for white girls. The most extraverted of the guys comes to ask the girls to sit in the lounge with them. “White girls!” they smile, now at ease. Black girls are tiring, black girls are only after money. There’s too many black girls everywhere. With their Afrikaans accent they discuss the state of South Africa. How the blacks have taken over politics, and whites have stopped caring. “Few more years and we will lose our advantage. It’ll be a second Zimbabwe.” “When I’m in Africa, I miss home. It’s so different. At home we have normal shops, good roads, it’s nothing like Africa.”
The South Africans could have been the white girl’s fathers. Indeed they have wives, daughters and sons at home. That doesn’t stop them from hitting on every piece of white meat they see. “ai, and then this Spanish girl, she was so hot..!”

The dance floor is full of the so-called ‘black girls’. Tall, hardly dressed, glamorous girls dance with stiff, old Chinese men. Their bodies swing and curl around the men who look bored. They reach only till he girls’ breasts, so that they hold them there. Disgusting.

Discussing Poverty - 4

A deeply religious young man, born again, devoted to his work and to singing gospel. He is tall, dark and skinny, with a fine pointing nose and a proud posture. Glasses give him an intelligent look. One night he comes home upset. Someone he knew from home had called him to meet up. He had a job for him. He would triple his current salary. Curious, the young man went to see the friend. “What do you enjoy?” he was asked. “Beer? Cigarettes? Dancing?” None appealed to him, and he told his friend so. “Let me take you to Zanzibar, by plane. Or we can go and sleep in the Mövenpick tonight, do you like that?” The friend had girly hair, and female clothes. While he paid the waiter, his wallet showed an enormous pile of dollar bills. His job at the Rwanda Tribunal paid him $ 8000 every month.
The job conditions were quite different from any other job. The young man refuses to repeat them. Hadn’t he been so dark he would have deeply blushed. He didn’t want the job, but the man insisted. He gave him some cash, and asked him to come to the hotel again. “You know, here in Tanzania people are so behind. When I lived in Europe, it was very normal. I have been with many boys before. I like the tall and slender ones.”
The next day, messages kept coming in, and he received some more money. “Imagine I would be really in need of that money, how hard it would be.”

Discussing Poverty - 3

It’s late, and dark. We’re in one of the many suburbs of Dar, more than an hours drive from the center. The roads are more potholes with some little road on the side then anything else. Houses have space here, there are trees and bushes and it doesn’t feel like town. Our passengers have fallen silent, or are asleep and only the driver and me are awake. Every junction we guess: right or left, in an attempt to escape the web of dirt roads and get back to the main road. Families sit at their verandas, eating and talking in the fresh breeze. We talk with long pauses, about work, home, religion, the future and how hungry we are. Then the topic changes to politics. Dominick misses Nyerere, the socialist who brought Tanzania to independence. That man understood the power of education. Everyone was enrolled in school in his days. Now the whole country is behind. Politicians are just selfish.

Dominick lost his father while in primary school and dropped out after standard seven. He helped his mum to look after his 7 brothers and sisters. Only now that he is 27 he will go back to school with the help of his employer. He believes he can learn anything. He knew nothing about cars before being a driver, but he knows now. He promises that next year we will speak English together. He will know then.

Discussing Poverty - 2

One of the fancy places in town. A fast food chain, a bakery, internet café and little tables host lots of youngsters and elderly sipping their juices, chatting. I’m talking to Athman, a student of banking, working in his sister’s duka, shop, and always looking for new challenges. We discuss the differences between Tanzania and the Netherlands. He has been in Holland twice on an exchange project and is well acquainted with a Dutch family who treat him like a son.
“We have tried to imitate the European culture,” he says, “without knowing what it is all about. We see the outside of it, the leisure time that you have and spend so well, and then we want that too. What we don’t see is that you work hard, and efficiently to be able to afford that free time. And we try to have that leisure time without money. It doesn’t work. There’s no cohesion left in our society. In Holland my family would sit together every night and talk about what keeps them busy. They pay taxes to their government and they care about the environment. They believe that they can make a change themselves and don’t sit and wait for the government to act. All we do is care about ourselves. We no longer live as a community. This way we can never reach anything because nobody believes in the same goals. We gave up our way of living and replaced it with something that is neither yours nor ours. It doesn’t help us at all.”

Discussing Poverty - 1

Dropping from the bus my sandal breaks. The repair shop is right in front of me. Dave seizes the opportunity and makes place on his bench under a tree. While stitching my sandal, the discussion moves back and forth between the six or seven guys around him. Street vendors that keep their tangerines in Dave’s eyesight, a guy selling cigarettes per piece from Dave’s pack, others seemingly just sitting there advising Dave on the stitching methods.
“Who taught you to fix shoes?” is one of my curious questions to the young Rastafarian. “Njaa, hunger is the best teacher” is his simple answer “I just knew”. The alternative was pick pocketing. But the idea of being caught by enraged citizens who would wrap him in car tires and pour petrol over his head before setting him on fire didn’t attract him much. This is the cruel answer of society to small crimes and the absence of trustworthy police.
Dave can afford his own room now, and food. Before I know he is stitching my other sandal too, preventing it from breaking tomorrow. The discussion moves back and forth still, and the vendors run off and on between the cars, everybody surviving.

adrenaline

07 augustus

adrenaline

na vijf weken drong het ineens tot me door dat het bijna over was, en zakte alle adrenaline als een plumpudding in elkaar, of beter gezegd, ikzelf zakte als een plumpudding in elkaar.

In al die weken is er zoveel gebeurd, vriendschappen,  verliefdheden, ruzies... veranderingen in de mate waarin iedereen  zich vrijelijk door de stad beweegt, zich geroepen voelt om voor het  project te werken of zijn eigen ding te gaan doen, al dan niet zonder  af te zeggen.

ik ben van een nogal onervaren leider in een redelijk in zichzelf  gelovende general manager veranderd, met altijd honderd dingen aan  m'n hoofd die met iedereen besproken moeten worden, of doorgedrukt,  of onder het tapijt geschoffeld. mijn werk bestaat vooral uit praten,  bespreken, luisteren, en aanvoelen wat belangrijk is. en dan mezelf  overwinnen en leren motiveren, leren streng zijn, leren de groep als  geheel toespreken omdat mensen behoefte hebben aan een centrale leiding.

ik woon nu met Laura in een huisje, en ook al heeft het zowaar drie kamers, we hebben maar spullen voor eentje, precies een geleend bed,  een geleende set lakens en een zelf gekochte deken. bergen kleren en  make up, wat eten, meestal half bedorven en een verzameling flesjes  in de douche die er iedere dag weer voor zorgt dat alles overstroomt.  het is heerlijk. geen kasteel meer zoals met mijn ouders, geen  gastgezin waarin je je beschaafd moet gedragen, geen gedoe met  spullen opruimen want die zijn er niet. we delen alles, en als m'n  geliefde komt dan verhuisd Lau gewoon even naar buiten en andersom.  als we aan het einde van de dag klaar zijn met werken gaan we meestal  even siësta houden of roddelen, en dan 's avonds uit, met wat  vrienden iets drinken, dansen, eten, beetje chillen en de serieuze  kant van het leven inruilen voor feestjes. ik ben wel gelukkig  hierzo. we maken plannen voor de komende jaren, zien erop toe dat  onze Tanzanianen met kerstmis naar Nederland komen. het zijn een leuk  stel, en ik verheug me op hun cultuurshock, of klimaatshock beter  gezegd.

enfin, ik kruip straks maar weer even in bed voor een siësta,  voordat, je raadt het al, vanavond het weekend serieus begint. Ik heb  er al zin in, en mijn lijf al bijna, dat wordt soms een beetje moe van alcohol en slaaptekort...

nu ben ik in Arusha, even lekker chillen met mn vriendje in de kou (we dachten eerst dat er hier AC was, bleek gewoon de buitenlucht te zijn) de groep is beestjes kijken in de parken en voor de kenners onder ons, ik zing alweer liedjes en hoor vogeltjes fluiten, goed teken!

long time

25 juli

long time

typen is niet echt mijn favoriete bezigheid, helemaal niet in internetcafe's waar de toetsen van het zweet en stof aan het bord blijven kleven en waar je een hamer nodig hebt om de space te bedienen. maar omdat de verhalen zich in mijn hoofd opstapelen en zich steeds vaker en dringender aan me opdringen zal ik er toch maar een of twee op deze bladzijde achterlaten, alle ongemak ten spijt. kan ik vanaf vanavond rustig slapen...

een week geleden kwam de nationale tv voor de tweede keer langs op ons project. de eerste keer om onze fietstocht van 30 man door de stad te filmen, nu om het Summer Camp te zien en mij en Hariri vragen te stellen over het hoe en waarom. die twee keer drie minuten hebben ons wereldberoemd gemaakt. toen we laatst langs een willekeurige weg door de stad liepen hoorden we een groepje kinderen tegen elkaar zeggen:

he die waren gisteren op televisie geloof ik. bij het sportnieuws.

nee man, dat kan niet. echt niet.

echt wel. dat komt gewoon omdat jij dom bent. jij kijkt alleen maar naar mtv.

veel erger zijn alle vrienden en bekenden en collega's die me hebben zien stotteren in het Swahili en vervolgens roepen hoe vreselijk goed het was. het project is er meteen super populair van geworden bij alle scholen in de stad, en alle andere jongeren projecten willen wel op een of andere manier samenwerken in de toekomst. de komende jaren zijn we flink druk waarschijnlijk, ik verheug me er nu al op. we hebben al een droom witte ngo 4 wheel drive uitgezocht en besloten hoe klein onze office mag zijn om toch nog comfortabel te kunnen werken. zelfs de business cards komen nu echt binnen kort want niets zo beschamend als je in een geairconditioned kantoor staat en moet zeggen dat je je adres wel op een papiertje wilt schrijven?

en dan de bijproducten van het project, al vier stelletjes, nieuwe hechte vriendschappen, gebruinde armen en benen, heel veel Swahili liedjes en dansjes in ieders hoofd en heupen, een enkele zin Swahili en overal beroemd. het lijkt wel kamp op de lageren school, ruzies en intriges, opvlammende liefdes en uitmaaktranen, eeuwig een beetje rondhangen met zn allen, tripjes naar het strand en de disco, plannen maken voor de volgende dag, klagen over het eten en de hitte en heel veel bezoekjes aan het ziekenhuis door alle medische klachten. nog nooit zoveel ziektes en problemen bij elkaar gezien als de afgelopen drie weken.

aya kwa herini, tijd is op!

schoolreisje

06 juli

schoolreisje

zo daar zijn ze dan. het is me wat, na een jaar of nog langer denken, plannen, redeneren, overleggen, overnieuw beginnen, koppijn en buikpijn van de zenuwen stonden daar dan ineens 13 nieuwelingen op het vliegveld, met bleke koppies van het niet slapen en eten, en van hun eigen zenuwen ook. in de afgelopen week hebben ze me genoeg om handen gegeven met vragen, tranen, grappige verhalen over hun nieuwe families, hun observaties van dit land. we hebben ze in het diepe gegooid, en meteen een lange fietstocht door de stad gemaakt door wijken waarvan ik het bestaan niet had bevroed, zo arm. maar ook langs een local cinema waar je voor 10 cent televisie kan kijken, en langs een casino waar de buschauffeurs hun dagloon hopen te verdubbelen voor een gram coke. we hebben in de geest van vrijwilligerswerk bomen geplant, naar het strand geweest, swahili geleerd en veel gepraat en gelachen.

had ik de eerste twee weken alle vrijheid voor feestjes en dates en vrienden 's nachts, nu ben ik 's avonds zo moe dat ik met een half oor naar mijn ouders swahili oefeningen luister, mijn overdenkingen opschrijf en in bed kruip met vieze voeten en al. maar het is heerlijk een eigen huis te hebben en de dingen te leren die daar bij horen, zoals met je staff omgaan... een hele ervaring!

tis tijd.

bling bling - Dubai

15 juni

bling bling - Dubai

In Dubai word ik nog bijna ontvoerd door een Saoudi Arabische oliesjeik die nog een vijfde vrouw zoekt. Het wordt verdacht als hij zijn jaarsalaris met me wil delen en ik ruil zijn gezelschap in voor de kudde meisjes in de Wc’s die de tien vierkante centimeter gezicht die achter hun sluiers bloot blijft met veel zorg en camouflagestift bewerken. Even later paradeer ik over de catwalk die vliegveld heet met als publiek de slapende Indiërs, Afrikanen, Filippijnen die over onder en naast de stoelen gevouwen liggen en schaapachtig de voorbijgangers aangapen. Bling bling voert hier de boventoon, tussen levensgrote plastic palmbomen schitteren boutiekjes met belastingvrije verlokkingen. Tussen al die nationaliteiten besluit ik mijn euro centrische wereldbeeld maar weer af te schudden en maak ik me op om de wereld van airconditioning te verruilen voor het echte buitenland straks, als ik in Dar ben.

kazi! (werk)

03 september

kazi! (werk)

 Gisteren om twaalf uur vroeg imma verbaasd waar ik zo'n rood hoofd van had? Telefoneren! De hele ochtend had ik alle directeuren en hun secretaresses van UN offices en NGO's hier in Dar es Salaam aan de telefoon gehad om afspraken te maken. Het is mijn taak om ze achterna te zitten zodat ze informatie leveren voor artikelen en het liefst ook nog advertenties voor hun 'events'. De visie van de krant waar ik werk is om Tanzania te ontwikkelen tot een modern zelfstandig land. Buitenlandse hulp maakt 60% van het BNP uit en niemand die precies weet waar dat geld vandaan komt, waar het heen gaat en wie daarover beslist. Dus willen we ons publiek informeren over die landen, hun instituten hier en hun activiteiten en bovendien bemiddelen tussen de overheid, NGO's en locale initiatieven. Maandag heb ik eerst een afspraak met ILO, International Labour Organisation, twee uur later met UNICEF en om half vier met UNESCO. Niet slecht he?

Dar es Salaam 'city'

Zo heeft iedereen binnen Business Times Ltd een eigen niche waarbinnen hij de hem toegewezen sector tracht te ondersteunen en adviseren. Vaak hebben we een of twee pagina's die over een bepaald bedrijf gaan of over een land of organisatie of initiatief. Zoiets is natuurlijk erg goed voor de naamsbekendheid en reputatie van de betrokkene. Vrijdag is bijvoorbeeld International Literacy Day, daarom heb ik een afspraak met UNESCO, zij geven mij informatie, ik geef het aan een journalist die er een verhaal over schrijft, dat geef ik weer aan de Chief Editor en die geeft het weer aan de Sub Editor. Dan gaat het naar een kamertje vol Apples waar mensen het een plekje in de krant geven en de volgende ochtend ligt de krant op ons bureau. Soms is de printkwaliteit heel slecht en staan alle managers boos op de gang te gebaren en te roepen dat het zo niet kan. Soms is het 'Europees'  en is degenen die het artikel of advertentie heeft binnengehaald heel gelukkig. Vervolgens stuur je een kopie naar degene die de informatie heeft verstrekt en volgende week bel ik weer, om te vragen of er iets nieuws te melden is?

Ben pas twee dagen bezig maar so far so good. Ik ben heel benieuwd om al die mensen te ontmoeten en een inside indruk te krijgen van het diplomatieke wereldje. Het is een hele uitdaging om iets gedaan te krijgen, tijd werkt onveranderbaar tegen en hetzelfde geldt voor de werkhouding van de meeste mensen. Maar na drie weken niet zo heel veel doen ben ik er klaar voor.